Tove Ditlevsen. Poemes.
Poesía / diciembre 23, 2022

Alfons el Magnanim, 1994. 84 páginas. Tit. or. Digte. Trad. Encarna Sant-Celoni i Verger. Poemario bilingüe (aunque en mi caso no sirva de mucho porque de danés no tengo ni idea) de Tove Ditlevsen, que a pesar de su extensa producción apenas tiene poemarios traducidos en castellano. Al menos he podido encontrar este en catalán y espero que, dado el éxito que están teniendo sus memorias, se traduzca algo más. Una poesía delicada escrita por una mujer que lo pasó bastante mal en su vida, pero con un fuerte compromiso con la belleza. Muchos me han conmovido. Me ha encantado. DONCS, AGAFA’M EL COR Doncs, agafa’m el cor en les mans, però agafa’l cautament i agafa’l suau, el cor vermell — ara és teu. Bat tan tranquil, bat tan somort, perquè ha estimat i ha patit, ara és silent — ara és teu. I se’l pot ferir, i pot defallir, i pot oblidar i oblidar sovint, però mai no oblida que és teu. Era tan fort i tan orgullós, el meu cor, dormia i somniava en la joia i en el joc, ara pot ser trencat — però només per tu. De Poemes d’amor, 1949 ELS ADULTS 1 De matí…