Manuel Baixauli. L’home manuscrit.
Novela / mayo 21, 2020

Proa, 2007. 222 páginas. Un hombre de cuarenta años se construye y deconstruye a través de una serie de textos que va encontrando. En su momento recibió muchos premios y todo el mundo lo ponía por las nubes; me costó encontrarlo en la biblioteca. Una vez leído, confieso que no entendí el por qué de tanto jaleo. No es un libro malo pero no me pareció para tanto. Otros que sí lo vieron genial: L’home manuscrit, L’home manuscrit y L’home manuscrit. Se deja leer. El primer disc de música culta que em comprí fou Les quatre estacions, de Vivaldi. Sabia que era una obra canònica, elogiada pel món de la cultura on jo volia ingressar, i m’havia proposat que m’agradarà. M’empassí el disc cinc voltes seguides, tancat a la meua habitació, amb volum fort, com en una audició en directe. De la cambra vaig eixir esgotat, atordit, marejat. L’important, però, era saber si l’experiment m’havia fet melòman o enemic de la música. Avui, vint-i-tants anys després, escolte música cada dia, em lubrifique l’engranatge cerebral i fruïsc de profundes i de subtils emocions arrepapat en una butaca, en penombra, atent als dibuixos del so. Escolte poc Vivaldi, no és un dels…

Pär Lagerkvist. Barrabàs.
Novela / abril 15, 2019

Proa, 1984. 164 páginas. Tit. Or. Barrabas. Trad. Núria Sales. Obra de Pär Lagerkvist uno de tantos premios nobel de los que ya nadie se acuerda. La prueba es que prácticamente no hay ningún libro suyo en las biblitoecas de la diputación. La historia se hizo famosa a partir de la película homónima, Barrabás, y trata de aquel que según el nuevo testamento fue liberado en lugar de Jesús de Nazaret. Asiste a la crucifixión del maestro y su vida se transforma a partir de ahí, ya no puede ser el delincuente que era antes, pero tampoco consigue convertirse en un creyente. Las primeras páginas me hacían prever un dramón pseudoreligioso, pero no es tal. Asistimos a la vida de un hombre que, frente a la presencia de dios sigue arrastrando su humanidad, sin comprender el mensaje que ha recibido, pero profundamente fraternal. Todos sus intentos de acercarse al cristianismo son un desastre. Me ha conmovido. Muy recomendable. Una buena reseña aquí: Barrabás. Un altre dia va dir a Sahak que havia presenciat també la resurrecció del Mestre. De fet, no era que l’hagués vist ressuscitar, ningú no ho havia vist. Però va veure que un àngel baixava del cel,…

Lluïsa Cunillé. Apocalipsi.
Teatro / noviembre 25, 2009

Edicions Proa, 1998. 100 páginas. Fragmentación Cuando leí Cuatro piezas teatrales mi preferida fue Lluïsa Cunillé. Desde entonces no he parado de leer cosas acerca de ella, y todas buenas. Seguramente cuando descubrí su primer texto ya tenía una fama sólida que yo, como es habitual, desconocía. Suelo colaborar en algunas zarzuelas haciendo papeles cómicos y en el centro dónde suelo representarlas han montado un peculiar intercambio de libros. Hay una estantería; si traes un libro te puedes llevar otro. Si no, metes un euro en una hucha y te llevas el que quieres. Así, por un euro, conseguí este apocalipsis. Cuatro amigos se reunen por el regreso de uno de ellos. Se dirigen a cenar, pero cuando bajan en el ascensor y llegan al vestíbulo se van separando por diferentes razones. La obra empieza a seguir líneas diferentes y fragmentadas donde el espectador puede reconstruir la verdadera historia que no se cuenta. Una dramaturgia sutil, difuminada en pinceladas, pero muy efectiva. Seguiré buscando más textos de la autora. Extracto:[-] Marta De res… En realitat no és res… Segurament m’ho he imaginat tot… deixem-ho estar… Oblideu tot el que he dit… (Pausa llarga.) Víctor Potser sí que des que has…